Yüzün tavanda Derleyip topladın duvarları Nehir, örümcek, kullanılmayan saçlarımı Bir harf büyüttün daraltmadan Adımlar yok düğümler köşesiz Baban arkandan seslenecek sanıyorsun Çünkü dudakları arasındadır Güneşin kıvranarak geçişi Sümeyra Yaman, dünyayı ince bir ruhla şekillendiriyor. Unutulan bir kutsal görev gibi hatırlatıyor kadınlığın varlığını. Yaman, ilk kitap olmayı unutturacak ustaca şiirlerle adım atıyor şairliğe.

at kişnemesi yeşerir çürür havlamalar her tan vakti çocukluğum uyanır kopar halatı kahkahanın gece yalınayak bir yaprak düşer Kamil Remzi Cin, yalnız olan insanı tabiatın kucağına itiyor. Tabiatın aynasında kendini gören insan ya unutacaktır yalnızlığını ya da boyun eğecektir onun büyüsüne.

Nihân ettim Kelâmım; gerçi ma'nâ âşikâr oldu Söz oldu perde-î hüsnün: o perde vasf-i yâr oldu Nikaab ender nikaab olsa, Kelâm Hakk'ı eder ifşâ Nihân û âşikâr ammâ, söz oldu; söz medâr oldu O söz, goncâ gül oldu Küntü Kenzensırrını açdı Bu söz cân içre cân oldu; gül açdı; gül_izâr oldu

kuşlar! gökyüzü size tokat atsa ne yapardınız başınızı kaldırmanız yasaklansa. kanatlarınız rüzgarın karısı değildir artık hangi avcı sana senden daha fazla zarar verebilir bense kış olduğuna inandırılmış bir kuş resmiyim tanrım ölüyken bu kadar kanatla ne yapacağım.