Ah o çiçeklerin başını döndüren nefes Sızılarıyla köklerin gökleştiği dirilik Suya uzanmış dudaklar gibi dip ve eski Aynalardır benim o şimdi yabancı gelen yapraklarım Aynalardı fakat siz ne yaptınız bana, yapmayacaktınız Ey çarşılar aldınız beni Ben yalnız bir ağaçtım çıkmazdı sesim Şimdi sesimin çıkmadığını da duymayacaksınız

“Sabah kalkıp yüzümü yıkamak için banyoya girdiğimde leğendeki çamaşırlar bana baktılar. Ben de onlara baktım. Görmezden geldik birbirimizi. Çıktım yanlarından. Balkona geçtim. Gömlek kurumuştu. Ütüledim bir güzel, üstüme geçirdikten sonra baktım aynaya olmuş. Oturdum, küçük bir kahvaltı. Hazırlanıp çıktım. Sokaklar elaydı. Ağaçlar dün yağan yağmurla şehre yapraklarının rengini dökmüş, yağmur suyu biraz açmış rengini yeşilin. Sırılsıklam bir ziya içinde yüzüyoruz, sabahın insanları, işe gidenler, bir şeyler

Demir parmaklarında duyduğun sarkaç, gitgide ne kadar benziyor yüzüne ki rüyan -da tepsi -de kano, bir çamur gülüş -tür yarılan, gibi akan şehir de hasılı kemik küreklerin, yüklenir yorgunluğunu şehrinin ağaç diplerinden!