Arkadaşa ihtiyacı olmayan Oflu Hayriye’ye köpeği yetiyordu. İri hayvan sokaktan geçenlere havladığında Hayriye’nin hayata, insanlara olan öfkesine tercüman oluyordu. Acımıyordu bu insanlara. Gereksiz bir tebessümle kendi kendine konuşanlar, hâlinden memnun boş boş bakınanlar, yanındakiyle laflayarak yürüyenler, keskin havlamalarla irkiliyor, dünyanın o kadar da güvenli bir yer olmadığını, hep tetikte yaşamak gerektiğini hatırlıyorlardı. Yoldan geçenlerin ürkmüş suratlarını görünce Hayriye kocasının karşısın