Şuracıkta ayaklarımın altında serili duran uçsuz bucaksız beyaz tuzağı hayal ediyordum. Bulutların altında -hep zannedildiği gibi- insanların koşuşturması, karmaşası ya da şehrin trafiği değil mutlak bir sessizlik ve kalıcı bir huzur hüküm sürüyordu. Bu beyaz- lık benim için gerçek ve gerçek olmayan, bilinenle bilinmeyen arasında bir sınıra dönüşmüştü. Ve ben artık biliyordum ki bir görüntü; bir kültürün, bir medeniyetin ya da bir mesleğin bakış açısından seyredilmezse hiçbir anlam taşımaz. Exupéry, bizi te

Onun gözlerinden bakmadan hiçbir çocuk büyüyemedi; onun sözlerine kulak vermeden hiçbir yetişkin yaşadığını iddia edemedi. Unutulan, fark edilmeyen ve sevmeye zaman ayrılamayan her şeyin hatırlatıcısı oldu. Küçük Prens'in sesini bir kez duyanlar asla unutmayacaktı onun sözlerini...