Bu kumbara, hayalini kurup da kutudan çıkmayan her neyse, aslında o. Yapman gereken sabretmek. Yalnızca bozukluklar atma bence. Gazoz kapakları, düğmeler, atmaya kıyamadığın taşlar. Konuşurken ısrarla yaptığı hatayı savunan, sıkıcı bir baba olup çıktığımı fark ediyordum ama devam ettim. Hatta ufak notlar bırak kendine. Ne yapmak istiyorsun, ne haldesin veya biriktirdiğin parayla ne almak istiyorsun. Bazen hayal ettiğin şeye ulaşman çok uzun sürer ve zamanı geldiğinde, ne için yola çıktığını hatırlayamazsın.

Döndüğümde onları ağaca yerleşmiş buldum. Havuz kenarına oturmuş gibi keyifliydiler. Sarkıttıkları bacaklarını ileri geri sallıyorlardı. Onları izlerken biraz önce bakkaldan döndüğüm sırada duyduğum his yine belirivermişti. Ağaca çıkmış olan, diğerine elini uzatmış, yaşına bakmadan çekiyor, aşağıdakiyse çocukça bir yetersizliği kapatma, geri kalmama hırsıyla var gücüyle tırmanıyordu. Hiçbir şeye şöyle bir aidiyetimin olmadığını görüyordum. Bu bağı bir ağaçla mı yoksa bir arkadaşla mı kurabilirdim? Mehme