Ben âşığın ömrünü ikiye ayırıyorum kırkından öncesi kırkından sonrası. Kırkından öncesini kâle almayanlar bilsin ki köksüz fide olmaz. Say ki toprağa bir tohum atıldı, filizlenip topraktan başını çıkarmadığı sürece onu yok sayar, toprağını çiğner geçerler, boy verecek palazlanacak ki onu bir şeye tutsunlar. Veysel’in tohumdan farkı ne, yok bence. Tohum toprağını sevmezse toprak tohuma sarılmaz, kökü cılız fideden bir halt çıkmaz, sel, yağmur, rüzgâr savurur atar. Âşık öyle toprak meraklısı ki sök sökebilirs

Küçük yerlerde dışarıdan gelen memur kızları pek kıymetlidir. Gençler bir gelincik tarlasının ortasında gördükleri o yabancı çiçeğe bakmak için kırk gelinciği çiğneyip geçtiklerini bilmezler. Elime batan iğnenin geride bıraktığı sızı, kurduğum hayalle arama girinceye kadar gözümü patiskadaki güllerden çekip rüzgârda titreşen uçsuz bucaksız gelincik tarlasına diktim. Parmağımın ucunda biriken minik kızıllığı eteğime bastırırken annemin gözü yine bendeydi. “Hah,” dedi. “Tam da böyle işte, hem kanatır hem sızl

1 BALTAR 2 MAVİ KOZA 3 SIR NİHAN OLDU 4 YANIK MASKE 5 KIZILIRMAK ÇOCUKLARI

?Anam yorgunluktan ocaklığın yanında uyumuş kalmıştı. Tepenin üstüne saplanan kayalar gibi ağzı açık, ucu keskindi topu- ğundaki yarıkların. Anneye acımanın ne iğrenç bir duygu olduğunu biliyordum. Gözümü ayaklarından çekip yaşlı, olgun, kararlı yüzüne diktim. Cılız bedeninden dökülen karnı inip kalkıyordu. Ablam ne kadar diriyse annem o kadar ölüydü. Yanık Maske, dünyadan ve takvimlerden bağımsız, kendi zamanını kendi oluşturan bir köyün meydanına davet ediyor okurunu. Bir maskeyle yaşamak zorunda olan İm

O gün ettiği duayı tekrar duyabilmek için aynı saatte geçiyordum kapısından. Kabilemizin buna ihtiyacı vardı. İri bir akasyanın örttüğü evinin bahçe duvarının bir cephesi alçaktı. Okula gidip gelirken Cemile’yi arıyordu gözüm. Bazen terliklerinden taşan parmaklarını asfalta sürte sürte gezinirken buluyordum onu. Ne kadar erken gelirsem ettiği duanın süresi uzuyordu. Kızılırmak Çocukları, kendisini okuyan her insana bir bağ sözü veriyor. Öyle ki çocukluğumuzun ara sokaklarından meydanlarına koştuğumuz yılla

Tepenin eteğine yaklaştıklarında ahali dört bir yandan seğirtti. Baltar yokuş aşağı hızını kesmeden koşmuş yaylanın düzlüğünde takla atarak yuvarlanıp boylu boyunca yere serilmişti. Devir sesini küçülterek dönüyordu etrafında. Kirli beyaz tüyü kızıla bulanan köpeğin imdadına yetişen Hanım Ana bir yandan dizlerine vuruyor öte yandan haykırıyordu. İti vurmuşlar iti, elleri kırılsın kim vurdu bunu! Baltar, Sivas kangalının romanı. Etrafında husumetin, hırsın, kurtların ve elbette aşkın çember ördüğü bir dünya